به نقل از «ایسنا»

VAR در ایران؛ شاید هیچ‌وقت!

تاریخ انتشار: ۲۴ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۸۲۶۲۷

با توجه به تحریم‌ها و آماده نبودن زیرساخت استادیوم‌های تیم‌های لیگ برتری بعید به نظر می‌رسد که حالا حالاها پای تکنولوژی کمک داور ویدئویی به فوتبال ایران باز شود.

به گزارش ایسنا، فشار روی داوران ایرانی در فصل فوتبالی که گذشت زیاد بود و بسیاری از بازیکنان، مربیان و مدیران درخواست استفاده از VAR را داشتند و بعد از هر اشتباه داوری پای این تکنولوژی و کمبودش در فوتبال ایران را وسط می‌کشیدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در فصلی که گذشت، داوران کشور با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می‌کردند و نبود VAR مشکلات آن را دو چندان کرده بود.

از حدود چند ماه قبل، از رییس فدراسیون فوتبال گرفته تا رییس کمیته داوران و دپارتمان داوری بارها در رسانه‌های مختلف مصاحبه کردند و از آمدن VAR برای لیگ بیست و سوم خبر دادند اما ظاهرا این اتفاق رخ نمی‌دهد و خبری از تکنولوژی در فصل آینده لیگ برتر هم نخواهد بود.

آیا مشکل پول است؟

ظاهرا یکی از دلایل نبود VAR مساله مالی است اما اصلی‌ترین دلیل آن نیست. بعضی از باشگاه‌ها به خصوص باشگاه‌های شهرستانی با هماهنگی با فدراسیون فوتبال بابت مساله مالی آن به توافق رسیده‌اند و حتی باشگاهی مانند سپاهان تا عقد قرارداد با شرکت مروبطه برای آوردن VAR به نقش جهان پیش رفته بود.

تحقیقات نشان داده که هزینه دستگاه VAR به تنهایی ۲۰۰ هزار یورو است اما در همه ورزشگاه‌های ایران هزینه‌هایی نیز برای دوربین‌ها، کابل‌های نوری و سایر وسایلی که این دستگاه نیاز دارد باید صورت بگیرد که این باعث می‌شود باشگاه‌های دولتی نظیر استقلال و پرسپولیس نخواهند مستقیما در این مورد هزینه کنند و آن را گردن دولت و وزارت ورزش بیندازند. وزارت ورزش هم تاکنون زیر بار مسئولیت این اتفاق نرفته و باید دید بالاخره چه کسانی پرداخت هزینه برای ورود VAR را گردن خواهند گرفت؛ هزینه‌هایی که تیم‌ها باید انجام دهند و در غیر این صورت حداقل اجازه مصاحبه علیه داوران را نخواهند داشت.

مشکل اصلی چیست؟

به قول رییس کمیته داوران، وزیر و وکیل می‌خواهند VAR به لیگ برتر برسد اما این خواستن‌ها بعید است با توجه به مسائل سیاسی، در عمل صرف شود. شرکت بلژیکی که به تازگی قرار بود همکاری خود را با ایران آغاز کند، به دلیل تحریم‌ها عقب کشیده و باز هم دست فدراسیون فوتبال در پوست گردو مانده است.

با وجود به توافق رسیدن ایران با شرکت Slomo، به دلیل تحریم‌ها این همکاری در همان ابتدای کار قطع شد و به ظاهر و حداقل یک سال دیگر دست فدراسیون فوتبال و کمیته داوران از VAR کوتاه خواهد ماند. در این مسیر چه توسط فدراسیون فوتبال و چه توسط ارگان‌های دیگر، چند بار تلاش شده که تحریم‌ها دور زده شود اما مشکلات هر بار سبب شده مانعی در مسیر آمدن VAR ایجاد شود.

زمان کافی برای آموزش داوران

از داوران وسط فعال در ایران، تنها موعود بنیادی‌فر است که مدرک استفاده این تکنولوژی را دارد و سایرین باید آموزش داده شوند. بنیادی‌فر تنها امید ایران برای قضاوت در آسیاست اما او تجربه بالایی در قضاوت با VAR ندارد. به گفته بخش آموزش فدراسیون فوتبال، آموزش داوران برای گرفتن لایسنس VAR بین یک تا ۶ ماه طول می‌کشد و به تعداد داور حاضر در کلاس‌ها بستگی دارد.

تمام مراحل آموزش این تکنولوژی باید زیر نظر فیفا باشد و مدرس آن باید شخصی باشد که خود این دوره‌ها را زیر نظر فیفا گذرانده است. با این وجود زمان برای آموزش داورها مانعی برای نرسیدن VAR به لیگ بیست و سوم باشد و مشکلات ساختاری و تحریم‌ها کار را به جایی رسانده‌اند که کمیته داوران فعلا دغدغه آموزش داورها را نداشته باشد.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: VAR کمیته داوران فدراسیون فوتبال ليگ برتر فوتبال ایران تيم ملی فوتبال ايران ایران و افغانستان جام کافا تيم فوتبال استقلال تهران سوپرلیگ بسکتبال غرب آسیا استانی ورزشی تیم فوتبال گل گهر سیرجان تیم بسکتبال شهرداری گرگان تيم ملی فوتبال ايران ایران و افغانستان جام کافا تيم فوتبال استقلال تهران فدراسیون فوتبال کمیته داوران تحریم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۸۲۶۲۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معلمی؛ همیشگی ترین عشق است

ایسنا/گیلان معلم یک مدرسه استثنایی با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ تاکید کرد: با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.

۱۲ اردیبهشت ماه؛ روز معلم؛ فرصت تجلیل از آموزگاران و دبیران، اساتید دانشگاه و همه آنهایی است که سهم و نقشی در آموزش، تعلیم و تربیت ما دارند. معلمان مدارس استثنایی از آن دسته شاغلان حرفه آموزش و پرورش هستند که عشق و علاقه چاشنی کارشان است وگرنه شاید نمی شد در این مسیر ثابت قدم بود.

در همین رابطه مرتضی عابدپور لنگرودی، معلم جوان ولی با تجربه یکی از مدارس استثنایی رشت در گفت‌وگو با ایسنا از زیبایی های شغلش می گوید.

 وی که متولد ۱۶ تیر ۱۳۶۹ در لنگرود گیلان است و از چندین دهه پیش ساکن رشت شده، در خصوص نحوه ورود به این حرفه اظهار کرد: کارشناسی عمران و ارشد ادبیات دارم و با توجه به روحیه جستجوگری که در وجودم بود از زمانی که توانستم وارد بازار کار شوم، مشاغل مختلفی را امتحان کردم ولی هیچ شغلی نمی‌توانست روح مرا اغنا کند و خستگی، چیزی بود که در وجودم باقی می‌ماند و در مدت کوتاهی سعی می کردم شغل دیگری را پیشه کنم.

 او که شاعر و منتقد ادبی است، گفت: بیش از یک دهه است که در انجمن‌ها و کلاس‌های ادبی، منتقد بودم و در دانشگاه‌ها و موسسات ادبی، تدریس داشتم تا اینکه دو سال پیش وارد مدرسه شدم و امسال به صورت رسمی معلم بچه‌های استثنایی شدم.

عابدپور با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است و ویژه‌تر از آن دانش آموزان استثنایی هستند، در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ و آیا ممکن است که بعد از مدتی از این کار هم به شغل دیگری روی بیاورید؟ تاکید کرد: شاید اغراق نباشد اگر بگویم از معدود انسان‌های کره زمینم که از شغل خودم راضی هستم و با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.

وی افزود: شاید از بیرون اگر نگاه کنیم جز سختی در این شغل چیز دیگری نباشد، شاید عده‌ای به دنبال میز و مسئولیت باشند ولی من از آن نقطه فرار کردم و امروز آموزگار بچه‌هایی هستم که عادی نیستند، مثل بقیه نمی بینند، نمی شنوند حتی نمی توانند مثل بقیه راه بروند و حرف بزنند ولی مملو از عشق و مهر و احساس هستند.

عابدپور با تاکید بر اینکه در این شغل یک مِهر نانوشته بین معلم و شاگرد است، در پاسخ به این سوال که خستگی در این کار چقدر است؟ گفت: اگر قِلق کار را بلد باشی و بدانی با هر دانش آموز چطور باید رفتار کنی، نه تنها خسته نمی شوی، بلکه از آموزش دادن و بودن در کلاس لذت هم می بری.

 از این آموزگار می‌خواهم در یک جمله معلمی را تعریف کند، می‌گوید: نمی‌شود! با یک جمله نمی‌توان عظمت این شغل را بیان کرد.

عابدپور تاکید کرد: وقتی خداوند انسان را خلق کرد به او یاد داد و انسان توانست اسماء حسنی را بیان کند، در واقع اولین ارثی که انسان برد آموزش دادن و آموزش گرفتن بود و شاید همین باعث شد که انسان اشرف مخلوقات باشد.

این معلم تصریح کرد: در واقع معلمی شغل نیست بلکه یک فطرت است. انسان‌ها همواره و در هر حرفه و پیشه‌ای که باشند، معلم هستند. پدر و مادر وقتی به کودک خود آموزش می‌دهند، معلم هستند، هر کدام از ما در هر شغل و حرفه‌ وقتی نکته ای را آموزش می‌دهیم، معلم هستیم. معلمی مثل لذت بردن از زندگی، مثل دوست داشتن و عشق ورزیدن؛ بخشی از زندگی است. منتها در جامعه امروزی و بر اساس نیاز اجتماعی برای این شغل چهارچوب تعریف شده و حکم و فیش دارد.

این آموزگار در پایان با بیان اینکه سیستم آموزش و پرورش نیازمند تحول بنیادی به ویژه در سیستم آموزشی استثنایی است، تاکید کرد: به جز دانش آموزان نابینا، دانش آموزان مدارس استثنایی عمدتاً نمی‌توانند به دانشگاه بروند و بر اساس سیستمی که تعریف شده وارد دوره متوسطه نمی‌شوند بلکه دوره حرفه‌ای و پیش حرفه‌ای دارند.

وی افزود: شاید این دانش آموزان نخبه علمی نشوند ولی باید تلاش کنیم تا جایی که امکان فراگیری دارند، مهارت های زندگی را به آنها یاد بدهیم تا به عنوان یک شهروند مفید وارد جامعه شوند. لذا پشت میز و صندلی نشستن در کلاس درس زیاد مفید نیست بلکه حداقل دو روز در هفته باید با معلم خود به کارگاه بروند و بر اساس علاقه و توانمندی خودشان حرفه‌ای را یاد بگیرند این کار باعث می‌شود علاوه بر اعتماد به نفس، یک شغل هم یاد بگیرند تا بتوانند به یک شهروند برای خود کسب درآمد داشته باشند.

عابدپور تصریح کرد: بهترین وسیله آموزش برای بچه‌های استثنایی، بازی است البته نه بازی محض سرگرمی، بلکه فعالیتی که ذهن آنها را تقویت کند. این در حالی است که هنوز برای این مدارس زمین بازی مناسب تعریف نشده است و مثل بچه‌های عادی سر کلاس درس می‌نشینند.

 انتهای پیام